Nauczanie online

Ostatnie tygodnie czerwca to czas radosny. Zwłaszcza dla tych, którzy nie muszą wystawiać świadectw, uzupełniać zestawień i podsumowywać diagnoz. Czyli dla uczniów. Idą wakacje. Same idą. Naszym młodym ludziom powód do radości pojawia się sam. My dorośli musimy ucieszyć się z użyciem woli. Zatem mówiąc uciesz się, stawiam zadanie. A poniżej kilka pomysłów, jak się za to zadanie zabrać.

Czerwiec w szkole bardzo kojarzy mi się z niesprawiedliwością. To czas zaliczeń, poprawek, dodatkowych prac u jednych i kompletnego wylogowania u innych. To czas, gdy trzeba skwantyfikować rok pracy do cyferki z malutkiego przedziału. Wtedy też najmocniej zastanawiam się do czego służą oceny. Po co są mi, tym, których uczę i tym, którzy posyłają mnie uczyć.

Jak Ci jest z tym, że uczniowie robią memy z Tobą? Co myślisz o tej grupie, w której nieparlamentarnym językiem mówią o nauczycielach, sytuacji, technologii i trochę nie wprost o swoim zagubieniu? Może wiesz, że tego nie ma? Może uczniowie pokazują Ci swoje obrazkowe komentarze. Może dlatego, że Ci ufają, Więcej…

Pierwszy raz od połowy marca usiadłem wczoraj do książki niebranżowej. Planowałem niczego się z niej nie nauczyć. Nic nie przemyśleć. Nic pod jej wpływem nie zmieniać. Akurat dobrze się złożyło bo we wtorek dostałem zbiór opowiadań Raphaela Boba-Waksberga „Ktoś, kto będzie cię kochał w całej twej nędznej glorii”. Postanowiłem zatem opowiedzieć Ci o mocy prostych historii.

Wspominam z niedowierzaniem jak parę tygodni temu huczałem jak rozpędzona lokomotywa. Nauczanie online było oczywistym krokiem, miałem hektotony pomysłów, energię do działania i ogromne nadzieje, że gdzieś w tym wszystkim znajdę czas na zaniedbane książki i pisanie. Ostatnio zbierając się w jakiś spójny obraz, który będzie widać w kamerze poczułem, że tego dnia stawiam sobie za cel przetrwać. Nie ucieszyła mnie ta myśl.

Kiedy myślę o moich studentach i o tym, co dzieje się po drugiej stronie ekranu zaczynam dochodzić do wniosku, że nasza sytuacja onlinowa otwiera bardzo ważny kontekst. Czytam w różnych tekstach jak to kwarantanna obnażyła polską edukację, pokazała kto czego nie umie. Jednak jeden temat usilnie się nie pojawia. Może dlatego, że jest nieistotny, albo tylko ja uważam go za ważny. Nie wiem. Wiem, że pytanie o to, co jest w centrum mojej edukacji sprawia mi coraz więcej przyjemności i daje coraz to nowe pomysły.

Ostatni tydzień przyniósł dwie refleksje. Jedna dotyczy treści, które przekazujemy, a druga tego, co wtedy robią nasi uczniowie. Wiele w tych refleksjach zdarzyło się po „This is marketing” Setha Godina i dopełniły je rozmowy ze studentami. Zatem za Godinem opowiem Ci jak przesuwam granice rzeczywistości moimi zajęciami i dlaczego to nie jest dla wszystkich i to jest OK.

Starałem się w mojej pracy z uczniami i studentami nie przekraczać granic zajęć. Zadawałem tak mało do domu jak się da. Moi studenci studiów podyplomowych do tej pory 100% swoich aktywności wykonywali podczas zajęć. Robiłem tak, ponieważ uważałem, że nie powinienem ingerować w czas moich uczniów i studentów poza zajęciami. Ostatnio spotkałem się z kilkoma opiniami i praktykami, które przekonały mnie, że chcę brać udział w rozmowie poza zajęciami.

Mijający tydzień miał w sobie dwie sprzeczne refleksje. To mnie bardzo ucieszyło, bo do tej pory nauczanie online była dla mnie dość jednoznaczne. Pełna mobilizacja, wszystkie ręce na pokład, spięcie i teatralne występy przed studentami. Jednak w ten wtorek, gdy siadałem do przygotowania zajęć ogarnął mnie spokój i pewność. Rozpoczęło się oswajanie śmiałego kroczenia. I to mnie zmroziło. Bo nie wiem, czy już czas na oswajanie się.