Grupa społeczna zawiązuje się wtedy gdy ludzie działają w jednym celu oraz gdy występuje między nimi współzależność. To znaczy, że wykonanie zadania, realizacja celu jest zależna od relacji ludzi w grupie, np. wypracowanie twórczego rozwiązania problemu braku placu zabaw w dzielnicy jest uzależnione od różnych osób zaangażowanych w wybudowanie go.

Kiedy osoby mają wspólny cel, lub przebywają w jednej przestrzeni możemy mówić o sytuacji społecznej, ale nie koniecznie o grupie, np. ludzie oczekujący na autobus na przystanku nie stanowią koniecznie grupy. Każdy czeka na „piątkę”, ale ich relacje nie wpłyną na to, że przyjedzie szybciej. Żeby z oczekujących na autobus powstała grupa trzeba by na przykład skrzyknęli się by zmienić rozkład jazdy. 

Każda grupa ma swoją strukturę (określenie tego w jakim stosunku, relacji do siebie są jej członkowie). normy (co wolno, a czego nie w grupie i poza nią) oraz funkcje (to znaczy, że każda grupa realizuje jakiś cel, założenia). Wszystkie te elementy mają wpływ na funkcjonowanie grupy, jej stabilność oraz klimat wewnątrz niej.

Stałym elementem dynamiki grupowej jest konflikt. Jego zadaniem jest zmiana struktury, ról, przedefiniowanie celu, a czasem nawet zawiązanie nowej grupy lub rozwiązanie istniejącej. Rola konfliktu w procesie grupowym jest kluczowa dla elastyczności, możliwości przystosowania nie do zmiennych okoliczności. Nie każdy konflikt od razu musi powodować pojawienie się kłótni i silnych emocji. Dla stabilności grupy istotne jest, by rozwiązywać konflikty, dochodzić do wspólnych rozwiązań. Jedną z metod na odkładanie konfliktu jest tak zwany kompromis, czyli sytuacja, w której każda ze stron konfliktu trochę przegrywa. Zatem dynamika konfliktu nie jest zakończona, a rozciąga się w czasie. Powoduje to chwilowe załagodzenie napięcia, ale nie rozładowuje go całkowicie.